Coach (1)

Coach

We zitten tegen over elkaar in een restaurant, waar zowel zakelijk als romantisch gedineerd wordt. Nu is ons diner niet echt romantisch, maar weet ik ook niet goed of het zakelijk is. Misschien voor hem wel, maar voor mij niet? Tegenover mij zit een 61-jarige man, iemand die zowel in de zakenwereld als in de non-profit sector heeft gewerkt en die nu consultant is. Zoals de helft van de wereld dat tegenwoordig is. Ik ben zijn tafelgast en ook gastheer. Dat wil zeggen: hij eet op mijn kosten. Ik ook.

Tegenwoordig heeft iedereen een coach. Niet een coach van je voetbalteam, of een personal (fitness)coach op de sportschool. Nee een coach voor je persoonlijk levensgeluk, voor je persoonlijke ontwikkeling, of misschien tegen een burn-out. Iemand die je een spiegel voorhoudt, die kritisch is, maar ook met je meedenkt.

Ik heb niet zozeer een coach, althans dat zeg ik tegen mezelf. Immers, ik wil niet mee met de mode. Maar ook ik heb wel behoefte aan feedback. Ik heb daarom niet iemand die ik betaal (per uur?) om mij van advies te dienen. Ik heb gewoon twee mensen (bovenstaande, en iemand die in de gezondheidszorg werkt), met wie ik eens per half jaar uit eten ga, waarbij ik betaal. Zij zijn ook geen professionele coaches, maar wel mensen die ik vertrouw, die ik hoog acht. Ze kennen me redelijk goed, maar hebben ook genoeg afstand. Dus ze kunnen dingen tegen me zeggen zonder dat het me (al te zeer) krenkt. Bovendien hebben we op deze wijze allebei een genoeglijke avond. Ik krijg mijn feedback, we krijgen samen goed eten met lekkere wijn. Want, dat is mijn ongeschreven regel, we gaan wel even echt goed eten en zitten dus niet in de McDonald’s.

Wat dat oplevert? Tja, dat weet ik niet goed. Als ik eerlijk ben dan krijg ik natuurlijk vooral te horen wat ik zelf al weet. Ik ken mijn zwakke (en sterke) punten wel redelijk. Toch heb ik af en toe aansporing (of bevestiging) nodig. Of soms gewoon een compliment dat het eigenlijk best goed gaat. Wel geestig dat je daar een extern iemand voor nodig hebt, terwijl je directe omgeving natuurlijk precies hetzelfde doet. Blijkbaar telt dat minder?

Het allerlastigste is evenwel dat mijn “coaches” natuurlijk willen weten wat precies het uiteindelijke doel is. Immers, het uitzetten van een loopbaan, of dat nu werk of privé betreft, vereist dat het einddoel helder is. Daar zit wel een klein probleempje. Ik ben van de generatie Nix (of Nintendo of patat-generatie, wat maakt het uit). Dat schijnt te betekenen dat ik niet weet wat ik wil, omdat alles kan. Dat schijnt verlammend te werken: als alles tot de mogelijkheden behoort, dan is het lastig kiezen. Misschien moet ik dat eens leren. Keuzes maken. Toch eens aan mijn coaches vragen hoe ik dat moet doen.