Skip to content

Een grote groep mensen

De Fabry Support & Informatie Groep Nederland heeft Dr. Gabor E. Linthorst, sinds oktober 2009 weer binnen de Fabry-gelederen, bereid gevonden om een vaste column te schrijven voor onze eigen FSIGNaal.

Hieronder volgt de eerste:

Een grote groep mensen.

Voor een groep mensen staan vind ik makkelijker dan onderdeel te zijn van een dergelijke groep. Toen mijn cijfers voor Engels op de middelbare school tegenvielen hadden mijn ouders een goed idee: een Talencursus. Toen was dat echt enorm in, ik weet eigenlijk niet eens of dat nog bestaat. En daar ging ik dus als 15-jarige. Drie weken naar Brighton (Zuid Engeland, een beetje het Zandvoort op het Britse Eiland). Ik woonde met drie Italianen in bij een Engels gezin (vader, moeder, 1 zoon). Zij deden dat volgens mij alleen deden omdat ze er geld mee konden verdienen.

Wat heb ik daar geleerd? Dat Engelsen niet kunnen koken: ik ben uiteindelijk elke dag fastfood gaan halen). Ik leerde ook zoenen. Met een Oostenrijks meisje waar ik natuurlijk nog een paar weken daarna verliefd op bleef. Dat doofde daarna geheel volgens de regels van de lange afstandliefde daarna keurig uit. En ik heb daar geleerd dat je niet bang moest zijn om iets verkeerd te zeggen in het Engels. Beter om gewoon te doen, dan om je mond te houden uit angst het niet goed te doen.

Maar wat me nog duidelijker voor de geest staat is dat alle taalstudenten tijdens het afscheidsfeest in een discotheek werden belaagd door voetbalsupporters (er was volgens mij een EK of zoiets). We moesten allemaal onder politie begeleiding de discotheek verlaten en buiten op de stoep verzamelen.

Aan de overkant van de straat stonden supporters en daartussen politie met honden om de supporters op afstand te houden. Af en toe vloog er een steen onze kant op. Hoe het daarna allemaal is gegaan weet ik niet. Maar ik kan de angst die ik toen voelde zo oproepen. En vooral de verbazing dat ik me plotseling middenin een dergelijke situatie bevond, terwijl ik 1 minuut daarvoor nog stond te dansen. We zijn daarna afgevoerd met bussen. Een aantal avonden daarna durfde ik de stad niet meer in.

Sindsdien heb ik het niet zo op grote menigten. Bang is een groot woord, maar ik vertrouw de mens niet meer zo in een grote groep. Keurige of aardige mensen kunnen zomaar gekke dingen gaan doen als ze in een groep zijn. Misschien ik zelf ook wel. Demonstraties, bezoek van grote evenementen, niet voor mij. Zelfs bij de start van een groot hardloopevenement (bij de Dam tot Damloop sta je er met 1000-en), ik ben een beetje op mijn hoede. Mij zie je dus niet snel op een tribune. Gelukkig is het in de spreekkamer meestal 1 op 1. Of zet me maar achter het spreekgestoelte. Zolang ik maar niet midden in de groep hoef te staan.

Back To Top